در دنياي امروز، يكي از وجوه بارز تمايز ميان كشورها در نيروي كار متخصص و آموزش ديده آنهاست. آموزش و پروش، ظرفيت و بينش علمي، فني و تكنولوژي  مردم را براي  انجام تحقيقات كاربردي، اختراع و اكتشاف افزايش داده و موجب مي گردد نيروي كار خود را با تغييرات و تحولات مداومي كه در تكنولوژي كالاهاي سرمايه اي ايجاد مي شود تطبيق دهد و بتواند از ماشين آلات، تجهيزات و تكنولوژي هاي پيشرفته، بهتر استفاده نمايد (تكسيرا و فورتونا،2004)